Chwaliła się lalka w sklepie,
Że jest bardzo droga.
“Głupia lalko, zamilcz lepiej”
Rzekła hulajnoga.
“Za mnie ludzie więcej płacą.
Bo jest za co.”
Kolej nakręcana syknęła złośliwie:
“Bardzo ci się dziwię!
Chłopiec, który w ruch mnie wprawia,
Może jechać do Wrocławia,
Do Krakowa i do Kielc,
A ty przy mnie jesteś szmelc.”
Usłyszały tę rozmowę
Baloniki kolorowe,
Jeden nawet pękł ze złości
I zawołał: “Powiem coś ci!
Kolej warta hulajnogi,
Bo się musi trzymać drogi,
A balonik, jeśli trzeba,
Poleci do nieba.”
Rzekł samolot: “Jak się chwalą!
Nawet taki pusty balon –
On poleci! Do latania
Służą samoloty,
A samolot rzecz nietania,
Kosztuje sto złotych.”
W sklepie krzyk się podniósł nagle:
Piszczał żołnierz szkocki,
Okręt machał białym żaglem,
Chrobotały klocki,
Budownictwo spadło z szafki,
Pajac zwichnął ręce.
Tak sprzeczały się zabawki:
Która warta więcej?
A skarbonka rzekła skromnie:
“Godzi się pomyśleć o mnie.
Nie chcę robić wam wymówek,
Ale stwierdzam nie bez dumy,
Że w skarbonce ze złotówek
Rosną duże sumy.
Kto oszczędza – nie jest głupi,
Bo on wie najlepiej,
Że na pewno sobie kupi
Każdą rzecz w tym sklepie.”
Lalka cicho rzekła: “Mama,
Pomyślałam o tym sama.”
Mruknął też pluszowy miś:
“Dość już kłótni, dość na dziś.”
A pękaty bąk wybąkał:
“Jaka mądra ta skarbonka!”