Naiwną ręką mistrza przed laty
W ołtarz cerkiewny sztywnie wtłoczona –
Młode jej skronie gniecie korona,
Młodą pierś gniotą dostojne szaty.
Gdyby z tła złoceń zdjąć Świętą Maty,
To by w skrach słońca szła ozłocona
I jak wieśniaczka z synkiem u łona
Przędłaby kądziel u progu chaty.
A mgieł przędziwa znad modrej strugi
W zwój by się pasem rozsnuły długi,
I wszystkie świtu – zorzy uśmiechy
Do jej by cichej przybiegły strzechy,
Aby rozsypać puchy lipowe
Na bezkoronną przędącej głowę.