Znużenie (II)

Moja dusza jest łąką chaotycznych kwieci 

Czasem nęcą ją gwiazdy, czasem usta świeże, 

A czasem księżycowe ściele sobie leże 

I z niego w wir życiowych rzuca się zamieci. 

 

Moja dusza jest pieśnią lat długich stuleci 

Czasem rzewna jak święte prababek pacierze, 

Czasem myślą goniąca mord, krew i grabieże, 

Jak rumak bezwędzidlny, rozhukany leci. 

 

Tej duszy śnią się święte lub też kurtyzany 

Dym kadzideł skąpany w bakchicznej wonności 

I wówczas jej weselne śpiewają peany, 

 

Że Rozkoszy potęgą świat powstał z nicości… 

Lecz niebawem, pokutna, znowu w prochu leży 

I z żalu na twarz padłszy w Niebo jasne wierzy.