Widok ze Swinicy do doliny Wierchcichej

Taki tam spokój… Na gór zbocza 

Światła się zlewa mgła przezrocza, 

na senną zieleń gór. 

 

Szumiący z dala wśród kamieni 

w słońcu się potok skrzy i mieni 

w srebrnotęczowy sznur. 

 

Ciemnozielony w mgle złocistej 

wśród ciszy drzemie uroczystej 

głuchy smrekowy las. 

 

Na jasnych, bujnych traw pościeli 

pod słońce się gdzieniegdzie bieli 

w zieleni martwy głaz. 

 

O ścianie nagiej, szarej, stromej, 

spiętrzone wkoło skał rozłomy 

w świetlnych zasnęły mgłach. 

 

Ponad doliną się rozwiesza 

srebrzystoturkusowa cisza 

nieba w słonecznych skrach. 

 

Patrzę ze szczytu w dół: pode mną 

przepaść rozwarła paszczę ciemną – 

patrzę w dolinę, w dal: 

 

i jakaś dziwna mię pochwyca 

bez brzegu i bez dna tęsknica, 

niewyslowiony żal…