O Janku nieuku

Był sobie chłopczyk, imieniem Janek,

Na pozór skromny niby baranek,

Ale w istocie wisus jak mało,

Któremu nic się uczyć nie chciało.

 

Nieraz go ojciec szuka na ganku,

Biega i woła: — „Do książki, Janku!”

A on się kryje i myśli sobie:

„Nie dziś, to jutro lekcye odrobię!”

 

Zato do łyżki, zato do miski,

Biegł, aż na nogach miewał odciski,

Lecz do nauki, (skaranie Boże),

Prośba i groźba nic nie pomoże!

 

Martwił się ojciec, martwiła matka,

Zwłaszcza, jednego mając gagatka,

I nieraz sobie w kącie wzdychali:

Co też to z niego wyrośnie dalej?

 

A Janek jedno powtarzał wkoło:

—„Dziś się pobawię jeszcze wesoło,

Czas taki piękny, pogodę wróży,

Zresztą przedemną leży rok duży!”

 

I tak przemknęły nad głową Jana,

Palące lato, jesień rumiana,

Przemknął do nauk wiek młody, świetny,

Aż wyrósł z Janka — dudek kompletny!

 

O! drogie dzieci! na każdym kroku,

Los tego Janka miejcie na oku;

Rok nie tak długi jak wy sądzicie,

A z drobnych chwilek składa się życie!