Ziemia rodzinna

Całem mem sercem, duszą niewinną,

Kocham tę świętą ziemię rodzinną,

Na której moja kołyska stała,

I której dawna karmi mię chwała.

 

Kocham te barwne kwiaty na łące,

Kocham te łane kłosem szumiące,

Które mię żywią, które mię stroją,

I które zdobią Ojczyznę moją.

 

Kocham te góry, lasy i gaje,

Potężne rzeki, ciche ruczaje;

Bo w tych potokach, w wodzie u zdroja,

Ty się przeglądasz Ojczyzno moja,

Krwią użyźniona, we łzach skąpana,

Tak dla nas droga i tak kochana!