Dnia słoneczność, wiosny tchnienie,
Morza piany i błękity
W jedno zlały się widzenie:
W cudna posiać Afrodyty!
Wymarzona piękność ciała,
Na wpół boska, wpoi kobieca,
Żądzom nowy polot dala –
Nieśmiertelną miłość wznieca
A miłosnych pragnień silą,
Ku zwycięskie) dążąc chwale,
W biegu swoim potrąciła
Różnorodnych uczuć fale
Każda fala, kręgi duże
Zataczając, rośnie… wzbiera….
I kochanków mirt i róże
W laur zamienia bohatera
Sen rozkoszy, sen miłosny,
Choć go jedne serca prześnią –
Wraca na świat wdziękiem wiosny,
Blaskiem, wonią, barwą, pieśnią!
Zawiedzionych serc tęsknota,
Piękność, któia z ciałem ginie,
Wschodzi w nowych dniach żywota
W poświęcenia wielkim czynie
To, co było czynem wczora
Dziś jest pieśnią lub legendą –
A gdy nowa błyśnie pora,
Pieśni w czyn się zmieniać będą