Odpoczywa – Znane Wiersze

Odpoczywa, złożył skronie

Na jedwabnych mchach.

Na pościeli miękkiej tonie

W nieprzerwanych snach.

W leśnej ciszy odpoczywa

Pośród wonnych tchnień.

Paproć włosy mu pokrywa,

Wkoło chłód i cień.

Czarne świerki go kołyszą.

Szepcąc tęskny śpiew.

A motyle złote wiszą

Na gałązkach drzew.

Na ramionach mu zielony

Rozpostarł się bluszcz

I gwar ptasząt przytłumiony

Dolatuje z puszcz.

Noc zapada, z ziemi wstają

Z wolna srebrne mgły,

Szare płaszcze zarzucają

Na wilgotne mchy.

Mkną i płyną, jak jeziora

Zalewają las;

W lesie straszno – duchów pora,

A on śpi jak głaz.

Księżyc przedarł swe promienie

Przez zielony dach

I przetopił mgły i cienie

W brylantowych skrach.

Odmieniają kształty drzewa

Wśród tych światła fal,

Po wierzchołkach wicher śpiewa

Dzikiej pieśni żal.

III

Nad perłową mgławisk falą

Błędne światła drżą,

Mgły się kłębią i krysztalą,

Lżejsze w górę mkną.

Przybierają postać bladą

Eterycznych ciał,

Wstają, lecą – znów się kładą.

Gdy je wietrzyk zwiał.

Przezroczyste, srebrne mary

Napełniają bór,

Cicho płyną przez moczary

Jak girlandy chmur –

W księżycowym drżącym blasku

Mglistych dziewic splot

Ponad mgłami wszczyna w lasku

Fantastyczny lot

I zatacza lekkie kręgi

Pląsających dziew,

I rozwija jasne wstęgi

Pośród czarnych drzew.

Pląsa, leci wietrzna rzesza,

Nad gęstwiną mknie.

Pod świerkami się rozwiesza.

Gdzie spoczywa w śnie.

Posplatane, dłoń za dłonią

Jak za cieniem cień,

Wciąż się wietrzą, pędzą, gonią

Wśród falistych drżeń.

Wiotkie kształty i kibicie

Rozkołysał bieg:

To nad ziemią, to w błękicie

Srebrny znaczą ścieg.

To spadają gwiazd kaskadą,

To się łamią w łuk,

To się topią w jasność bladą

Pośród mlecznych dróg.

Uniesione w ciągłym wirze

W tańca dziki szał,

Tworzą wieńce, wstęgi, krzyże

Z eterycznych ciał.

Fosforyczne biją blaski,

Oczy ogniem skrzą,

Spod tęczowych szarf przepaski

Żywiej łona drżą.

Aż zmęczone szybkim lotem

Rozpuszczają włos,

Pod zielonym drzew namiotem

Piją krople ros;

I z konwalii dzwonków śnieżnych

Wysysają miód,

I w postawach nimf lubieżnych

Nocny piją chłód.

Ponad świerków ciemne szczyty

Księżyc w górę wstał

I oświecił parów skryty,

Gdzie młodzieniec spał.

Zobaczyły tanecznice

Pod arkadą drzew

Uśpionego blade lice

I na sukniach krew.

Więc zlatują z lekka, z cicha

Koło niego tuż,

Patrzą bliżej – nie oddycha,

Serce nie drży już!

W półotwartych oczach zgasnął

Wszelki życia ślad,

I poznały, że nie zasnął,

Lecz że w boju padł.

Jak kochanki nad kochankiem

Duże leją łzy,

Skroń mu wieńczą kwiatów wiankiem

I pierś myją z krwi…

Pieszczotami senność wieczną

Chcą mu z czoła zdjąć,

Bytu trwałość nadpowietrzną

Chcą mu w piersi tchnąć..

Wicher jęczy, zgina drzewa,

Szumi cały bór,

Nad umarłym rzewnie śpiewa

Mglistych dziewic chór.

“Powstań, powstań! zimny bracie,

Twardy sen twój rzuć!

W eterycznej duchów szacie

Znów na ziemię wróć!

Kształtów życia ci pożyczy

Księżycowy świt,

We mgle duchów tajemniczej

Będziesz znowu kwitł;

Ciało da ci promień drżący

Na powierzchni fal

I cień chmurki pierzchającej

W nieskończoną dal –

Uprzytomni się w naturze

Współczujący duch,

W harmonijnym istnień chórze

Wejdzie w wieczny ruch.

Będziesz wszystkim, będziesz niczym

W wszechświatowym śnie,

Zestawieniem mgieł zwodniczym

Na błękitów tle.

Kroplą rosy, trawy listkiem,

Światłem nocnych zórz;

Będziesz niczem, będziesz wszystkiem –

W oceanie dusz.

Będziesz ludziom niewidzialny

Trącać skrzydłem świat

I z krainy idealnej

Wonny rzucać kwiat.

Z szumem wiatru, z liści drżeniem,

Czystym światłem lśniąc,

Będziesz poił serca tchnieniem

Zaświatowych żądz.

Więc cię pozna i dostrzeże

Sercem swoim lud,

I pieśń gminna cię ubierze

W wdzięczny podań cud.

Twe nieznane poświęcenia

I ofiarny zgon

Przejdą w dalsze pokolenia

Na przyszłości plon.

Co noc wstaniesz czysty, świeży

I z legendy rąk

Weźmiesz złoty miecz rycerzy

I światłości krąg.

Co noc płynąć będziesz z nami

W szafirową toń

I nad ziemią, nad kwiatami

Spijać czystą woń.”

VII

Na głos pieśni, wstrząsającej

Niemą grobu straż,

Zadrżał lekko młodzian śpiący

I odwrócił twarz.

Z jego piersi koralowy

Znowu prążek ściekł,

Rzucił wkoło wzrok surowy

I z westchnieniem rzekł:

“Kto mnie budzi, kto mnie woła?

Po co na świat zwie?

Czyż mi jeszcze zwrócić zdoła

Jasne życia dnie?

Czy mi odda rozkwit ciała,

Świeżych zmysłów wdzięk,

Rozkosz, co je nastrajała

W harmonijny dźwięk?

Grób nie odda mi jutrzenki

Życiodajnych sił,

Bo z zazdrosnej śmierci ręki

Wraca tylko pył!

Mamże jeszcze marnym cieniem

Na mogile stać?

Fosforycznym lśniąc płomieniem,

Przeszłą męką trwać?

Co noc boleść swą odświeżyć,

Wskrzesić wspomnień moc

c I pozorem życia przeżyć

Nieskończoną noc?

Mamże znów nawiązać krwawą

Rozerwaną nić?

Wrócić z bolem i niesławą,

Nie mogąc się mścić?

Między żywych pójść ukradkiem

Jedną z próżnych mar

I pozostać zbrodni świadkiem,

A wspólnikiem kar?

Nie chcę butli mglistej szaty

Na ramiona kłaść

I przeszłości zwiędłe kwiaty

Nie chcę śmierci kraść!

Nie chcę wieńczyć się łańcuchem,

Nie chcę stroić w pleśń

Ani na świat wracać duchem,

Niosąc grobów pieśń.

A i z wami, blade cienie,

Nie chcę w nocnej mgle

Księżycowe ssać promienie

Na błękitów tle.

Chcę pozostać zimny, czysty

Na posłaniu mchów

I spoczynek mieć wieczysty

Nieprzerwanych snów.

Niech natury wieczna praca

Wznawia dalszy byt,

Niech proch w koło istnień wraca

Witać nowy świt.

Niech po świecie się rozproszy

Tysiącami tchnień,

Niech odżyje tchem rozkoszy

W jasny życia dzień.

Lecz ja spocząć chcę na wieki –

Od duchów i ciał

Równie obcy i daleki,

Będę cicho spał.”

VIII

Księżyc zaszedł w ciemne chmury,

Ukrył srebrny blask,

W lesie słychać śmiech ponury,

Nocnych ptaków wrzask.

A na nocy czarnej szacie

Znikły światła mdłe,

Rozpłynęły się postacie

W lekką, siną mgłę.

I pozostał sam w ciemności

Skryty w lasu głąb,

A na straży snu cichości

Stoi świerków klomb.

Serca jego już nie nęka

Echo ziemskich burz

I nie zbudzi go jutrzenka,

Bo spoczywa już!