Bakczysaraj w nocy (VII z Sonetów krymskich)

Rozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańce,

Odgłos izanu w cichym gubi się wieczorze,

Zawstydziło się licem rubinowym zorze,

Srebrny król nocy dąży spocząć przy kochance.

 

Błyszczą w haremie niebios wieczne gwiazd kagańce,

Śród nich po safirowym żegluje przestworze

Jeden obłok, jak senny łabędź na jeziorze:

Pierś ma białą, a złotem malowane krańce.

 

Tu cień pada z menaru i wierzchu cyprysa,

Dalej czernią się kołem olbrzymy granitu,

Jak szatany siedzące w dywanie Eblisa.

 

Pod namiotem ciemności; niekiedy z ich szczytu

Budzi się błyskawica i pędem Farysa

Przelatuje milczące pustynie błękitu.