Faleński, Felicjan

(5 czerwca 1825 w Warszawie − 11 października 1910 tamże) − poeta polski, uważany za przedstawiciela parnasizmu. Felicjan Faleński w pisanej przez siebie poezji dawał wyraz przekonaniu, że "jako człowiek i twórca urodził się nie w porę, jest nikomu niepotrzebny i skazany na zapomnienie". W rzeczy samej, już od pierwszych wydań swoich tomów poetyckich spotkał się ze stanowczym odrzuceniem ze strony krytyki literackiej, która widziała w nim epigona romantyzmu, nie rozumiejącego problemów epoki, w jakiej tworzył. Poeta zmarł w zupełnym osamotnieniu, zanurzony w nastroju melancholii i mizantropii, przez ostatnie lata życia został zapomniany przez najbliższych przyjaciół, a nawet uznany za człowieka dawno już nieżyjącego.
Człowiek bez głowy
Mandaryn pewien (cóż na to powiecie?
Pseu-grzmiang-tfu było mu miano)Kłopot
Chciałbym być sławnym - marzę ja młodzieńczo,
Zanim mi serce nie zwiędnie,Nie ma jej
Kiedy o cichej wieczornej godzinie
Zimowy dzionek w skąpych blaskach ginieOd rzeczy
Rzekł mi raz Medard: - Słuchaj, Felicjanie,
Błaznujesz może zbyt srogo.Topielica
Nad rzeczką bystrą stoi dziewczyna,
W przeświatlą kosę wianuszek wpina,