Oda do rąk

Bądźcie pozdrowione moje dłonie, palce moje chwytne, z których jeden 

przytrzaśnięty drzwiami samochodu, fotografowany promieniami 

Roentgena – dłoń na zdjęciu wyglądała jak zwichnięta skrzydło – niewielki 

okruch kości obrysowany własnym odrębnym konturem. Serdeczny palec 

lewej ręki ozdobiony raz pierścionkiem owdowiały jest teraz i pozbawiony 

swej ozdoby. Ten który mi dał pierścionek już dawno nie ma palców, jego 

ręce splotły się w jedno z korzeniami drzewa.

Ręce moje tyle razy dotykające stygnących dłoni umarłych i ciepłych 

mocnych żywych dłoni. Umiejące pieścić niezwykle, w dotyku zatracające 

przestrzeń dzieląca istnienie od nieistnienia i niebo od ziemi. Ręce, 

którym nieobcy ból bezsilności, wczepione w siebie jak dwa przelękłe 

ptaki, bezdomne, szukające na oślep i wszędzie śladu twoich rąk.