Minął sierpień, minął wrzesień –

znów październik i ta jesień

rozpostarła melancholii mglisty woal…

Nie żałuję letnich dzionków –

róż, poziomek i skowronków,

lecz jednego, jedynego jest mi żal…

Addio, pomidory!

Addio, ulubione!

Słoneczka zachodzące

za mój zimowy stół!

Nadchodzą znów wieczory

sałatki nie jedzonej –

tęsknoty dojmującej

i łzy przełkniętej w pół…

To cóż, że jeść ja będę zupy i tomaty,

gdy pomnę wciąż

wasz świeży miąższ

w te witaminy przebogaty.

Addio, pomidory!

Addio, utracone!

Przez długie złe miesiące

wasz zapach będę czuł.

Owszem – była i dziewczyna,

i miłości pajęczyna,

co oplotła drżący dwukwiat naszych ciał.

Porwał dziewczę zdrady poryw

i zabrała pomidory –

te ostatnie, com schowane przed nią miał.

Addio, pomidory…