Niepokój z ognia
siwobiały wodospad
rozwiane włosy matki
gdy je rzesze rozcięły na poi
smutek wlatuje przez okna
dośnić dospać
dosięgnąć katedr ostatnim
obrotem kół
jak tło mozaiki spękana
ręka na trzonie łopaty
moja może być zbrodnia
i dobry dar
Janku Joanno anna
szepcze jesienny badyl
skądże to w oczach wilgotnych
rudy żar
tak naznaczyło mnie signum
tonąc widzę w odmęcie
widzę kto dni me ciosa
z bólu i cyfr
niczego nie rozstrzygną
stupy płomienne w rzędzie
kładą się
jest kosa
będzie wichr