…I podejde na ulicy.
I coś powiem, jak to zwykle…
Ach, to będzie wyglądało
Tak banalnie i tak nikle!
Powiesz pewno : “Proszę odejść!
To bezczelność z strony pana” …
Ach, i coż na takie dictum
Ja odpowiem ci kochana?
Ale w końcu się przedstawię
(i pozwolisz, naturalnie!)
Iznów powiem coś, co będzie
Brzmiało głupio i banalnie
Później może się okazać,
Żem omylił się troszenkę,
Może przecież tak się zdarzyć,
Że przeceni się panienkę.
Może jesteś (nie daj Boże!)
Litwoczynką lub husytką,
Ale to by z twojej strony
Było brzydko, strasznie brzydko!
Może jednak jesteś cudną,
Co w mych oczach miłość zgadnie,
Ukochaną, smętną, słodką…
– Ach, jak to by było ładnie!
No i zacznie się rozmowa,
Słowa coraz bardziej szczersze,
Wreszcie powiem, patrząc w oczy:
-“A czy Pani lubi wiersze?”
Strasznie tedy ciekaw jestem,
Co odpowiesz mi , gdy spytam…
Albo : “Wiersze – to me życie”
Albo : “Wierszy… to nie czytam”.
I bezstronnym będąc całkiem,
Powiem na to obojętnie:
“Ja tak samo proszę Pani”
I…na niebo spojrzę smętnie.
A nazajutrz przyślę kwiaty
Z kartką: “Tobie ukochana”,
Wnet domyślisz się, od kogo,
Później spytasz : “To od Pana?”
Ja zaś będę pogwizdywał
Scherzo-bemol przenajsmętniej,
Powiem: “może”… i umilknę,
I znów spojrzę (lecz namiętniej)…
Potem”może do cukierni?”
Potem “(może) na kolację?”
Bedą “achy” i wahania,
Wreszcie przyznasz, że mam rację.
Przy kolacji, jak wiadomo,
Trwałe się zawiera pakta,
Pocałuję (daję słowo!)
Trudno. Alea est iacta.
Zarumienisz się banalnie
I banalnie spuścisz oczy,
Gdy twą kibić gibkobrzozą
Drżące ramię me otoczy.
Jak na pierwszy raz – to dosyć
Cmoknę w rączkę na podziękę.
Będziesz mi już “Ty” mówiła
I będziemy szli pod rękę.
Odprowadzę cię do domu,
Milczeć będzie się po drodze.
Będziesz na mnie spoglądała
W niewysłownej, słodkiej trwodze.
Później…kilka słów zwyczajnych,
Później znowu scena niema.
“A czy mieszkasz sama?”…Rzekniesz:
“Nie , u cioci…Lecz jej nie ma”.
Moja cudna moja słodka!
Śnie serdecznej mej tęsknicy!
Żeby jasne gromy biły!!!
Muszę podejść na ulicy!!