Odkupienie szuka Twego kształtu – Siostra

1.

Rośniemy razem.

Rosnąc w górę: przestrzeń zieleni podparta sercem

idzie naprzeciw brzemionom wiatru

zrzucanym znienacka w listowie,

rosnąc w głąb: nie rosnąć, odkrywać,

jak głęboko zapuściłaś korzenie,

że jeszcze głębiej…

 

Poruszamy się w mroku korzeni

zapuszczonych we wspólnej glebie.

Porównuję stąd światła w górze:

refleks wody na brzegach zieleni.

 

2.

Żaden człowiek nie ma ścieżek gotowych.

Rodzimy się jak gąszcz,

który może zapłonąć podobnie jak krzak Mojżesza

lub może uschnąć.

 

Ścieżki trzeba przecierać wciąż, bo mogą zarosnąć na nowo,

przecierać je trzeba tak długo, aż staną się proste

prostotą i dojrzałością wszystkich chwil:

oto każda chwila się otwiera całym czasem,

staje jakby cała ponad sobą,

znajdujesz w niej ziarno wieczności.

 

3.

Kiedy ciebie nazywam siostrą,

wówczas myślę, że każde spotkanie

nie tylko nosi w sobie wspólnotę chwili,

lecz ziarno tej samej wieczności.