Przeklęty szary życia dzień – –
jakby szedł człowiek przez moczary,
a za nim wlókł się jego cień,
w zmroczy przednocnej, w pustce szarej…
W jedno się tylko zlewa myśl:
w uwagę, by nie chybić kroku,
nie runąć w otchłań, kędy lśni
złym blaskiem mętna woda w mroku.
W jedno się tylko zlewa myśl
i wszystko inne w mózgu płoszy –
być może: sto gwiazd błysłoby
z mózgu wśród wolnych tchnień rozkoszy…
Być może: sto gwiazd błysłoby
z mózgu, jak ognia złote żary,
gdybyś przez wąską, grząską perć
nie szedł pielgrzymem przez moczary.
Być moze: sto gwiazd błysłoby
jako stalowe mocnych pręty
z rąk – – które drżące, chwiejne z bark
wagę chwytaja nad odmęty…
Przeklęty szary życia dzień!
Wokoło pustka, zmrok, moczary
i wlecze się za sobą cień,
i widzi się – – to widmo mary…
On się pamięcią pnie do ócz:
czym jesteś, gdzieś jest, w jakiej drodze –
że cały duch zmęczony tkwi
w niepewnej, drżącej, chwiejnej nodze…
On ci wydłuża własny kształt
i pokazuje ci wyraźnie,
twój na moczarach chwiejny chód
i całą twego życia kaźnię.
Na próżno ważysz, czyli bieg
szalony mąk twych nie oszczędzi – –
nie idziesz nigdzie; to jest chód
przez moczarzyska bez krawędzi…..