XV (preludia)

Jedno mam tylko pragnienie: rozkoszy,

bo rozkosz tylko wiedzę ćmi i zgłusza,

energię myśli gnie, zadumę płoszy,

a nieszczęśliwa jest ważąca dusza.

 

Ważyć, czuć, myśleć, wiedzieć – równocześnie

pojmując całą bezmoc swojej woli

i widząc, że chcieć to jest marzyć we śnie:

jest to, co chyba najbardziej nas boli.