Papier wezbrał…

Papier wezbrał, a dłoń jak odcięta

białym ptakiem biegła po nim sama,

aż stanęła; wtedy z czaszki zmiętej

ziała otchłań otwarta jak rana.

Wtedy wstał znad stołu i na barki

ciemność spadła, a on nieprzytomny

poczuł skrzydeł łopot u wargi,

zaczajony grom u brwi ogromnych.

Stanął w oknie: o krok las przystanął,

wśród powietrza napiętego burzą

nieruchomy, pełen lwów, tytanów

i upiorów, które oczy mrużą.

Cały w grozie, rozpłaszczony lękiem,

człowiek drżał, do czoła podniósł rękę

i zawołał w las, co stojąc groził:

“Kim ty jesteś, który mówisz ze mnie?”

a już pękał bór tysiącem nożyc

i pioruny biły w ciemność – ciemne.