Śnieg wieje – ciszy gołąb –
w miast wyspy lekkie.
Szumią miękkie powieki,
kręci się białe koło.
Zapomniane już, zapomniane
to, co kochać było – za wiele:
panny smukłe, wiatru fontanny,
u jeziora uśpiony jeleń.
Przeżegnane krzyżem i ogniem
śpiewne kraje, gotyk na szybach,
zapomniane te, co szły do mnie,
smoki, kwiaty, świecące ryby.
Zapomniane będą i czasy,
które miłość jak śnieg wypełnia.
Na chmur ciemnych spiętrzone lasy
pnie się śniegu szumiąca wełna.
Pożegnane już, zapomniane.
Śnieg jak dłonią zasłoni oczy.
Słychać jeszcze – nim chłód zostanie –
jak za nami pułk biały kroczy.