Matce mojej
Trzeba… otworzyć jeden z tych gęstych wieczorów
i przejść swobodną runią w rozległy łąk odmęt,
przez zalewisko światła zryte bujną smugą
ugoru…
Pod lukiem szklanym nieba rozpiąć modre oczy,
rozleje głębia piersi nad gór grafit
i zachlyśnie się słońcem, spłynie w dzwonny kobalt,
który kołysać ciszą jak morze potrafi,
a potem…
obudzić się w snach i prześlizgu myśli,
rozwinąć pejzaż jak oczy zbudzone pod lśnieniem,
wybiec w ulice przez zamarłe cienie
i cucić szybko wpółomdlałe chwile…
Dzień, przebieg oczu, jak lampy pociągów zaświeci,
ludzie rozwiną twarze – pomięte obrazki,
z kopuły światła, pełnej, nabrzmiałej i płaskiej,
dalekie, znane miasto wyjdzie procesją naprzeciw.
rynnami ulic spłyną ciężkie pszczoły skwaru,
wyleją na wieś upal potokami żyta,
sypną uliczki dni, które można jak ziemię odczytać,
a z każdą chwilą będzie ciszej, dawniej, dalej…
Ktoś daleki i znany weźmie mnie miękko za rękę,
chwile przestaną jak ptaki spłoszone uciekać,
wejdziemy w pełne stragany napuchłe zielenią i tłuszczem,
w sklepy pachnące chłodem, sinym marmurem mleka.
O zmierzchu zgasną ostatnie gromnice kwiatów,
wrócimy w cichy szelest sypiący się zmrokiem,
w otwarte okna wiosna powróci jak kroki
i zastygnie na ustach ciepła, dżdżysta zieleń,
w ciemne podwórze zajrzymy jak w noc brukowaną
i gęstym chłodem wionie czerni mętna tafla,
cisza zgęstniała w świetle zgaśnie w murów kaflach
przejdzie się echem w noc jak w ciemny wąwóz.