Słowa do deszczu

Moja dziewczynko z porcelany,

kiedyś to mi się stłukła?

Te białe ptaki to są słowa,

którymi czas o okna stuka.

Na żółtych kartkach ręce drżą,

wzbiera zmarłymi słowikami,

gdy w wielkiej lirze huczy bąk

jak w wieczór – w śmierci zaplątany.

Wszędzie o szkło uderzam głową

w pogasłych wystaw lament

i jak obcego smutku owoc

niebieską gałąż łamię.

To tylko łzy zostały ze mnie –

– zielonych konstelacji układ.

Moja dziewczynko z porcelany,

po cożeś mi się stłukła?