A gdy przyszedł już nareszcie jako prawda, nie jak sen,
pościeliła mu pod nogi swych włosów zwiewny len,
przytuliła jego głowę do swej piersi, do swych rąk,
by pragnienia nie znał lęku, by czekania nie znał mąk.
Wszystkie róże swych ogrodów, gdy dla niego
w szczęściu rwie,
on porzuca ją na zawsze- bo jej nie mógł wołać
we śnie.