Siedzący serdecznie
u drzewa na ręku
rzuca gałąź złotą
i spada półkolem.
po czym chodzi grzecznie,
pełen pstrego wdzięku,
po ścieżce piechotą,
jak król z parasolem.
Tu gwizdnie, tam stuknie,
obrotnie ciekawy,
smukły jak wrzeciono
i jak owoc gładki. –
Wchodzi pod drzew suknie,
w liściaste rękawy,
w falbanę zieloną
między kwiatów płatki.
Wesołe stworzenie,
półgłówek bez troski,
czyni gwar ważny
pod spódnicą lipy. –
I jest jak westchnienie
i jak uśmiech boski:
“Nie jestem poważny
i lubię dowcipy”.