22 kwiecień 1905, po południu. Kraków.
Wszystko za dumnie i wszystko za mało
i wszystko jeszcze za wiele
mówić, by myśl się tę wypowiedziało,
która się staje w milczeniu w kościele,
a która duszę mieści w sobie całą,
zdolną do czynu duszę w żywym ciele,
tę, której czas i dzień wskazuje,
która jest pora ujawić, co czuje.
Za wiele – bowiem to są tajemnice,
których skarbnicy strzec należy w ciszy;
za mało, bowiem są w postaciach wielolice
i mówić winien, kto mowę ich słyszy;
za wiele, bowiem wzeszły nad granicę
i serce bije w nich, i żądzą dyszy,
a gdy kto hasło ich mówi przedwcześnie,
gasną jak widma i nikną boleśnie.
Czyli obrazą słowo domówione;
czyli już syte – gdy naraz zniknione – ?
Czyli że wrócą – za czas znów się jawią;
czyli że grożą – czy sercem się bawią – ?
Czyli są wieczne – choć mglą czyje oczy,
chcą widzieć: czyli jednak ku nim kroczy – –
i przekonane, gdy znów się upewnią,
serce mu nagle i oczy rozrzewnią