Bez mamy

Dziecinki moje! czy też wy wiecie,

Czem jest mateczka dla was na świecie?

Czyście też kiedy myślały o tem,

Jakim to dla niej nieraz kłopotem

Jest upór dziecka, które umyślnie,

Z ócz biednej matki łzy rzewne ciśnie?

 

I czy wiesz dziatwo, jakeś bogatą,

Że są przy tobie mama i tato,

Którzy nad tobą i dniem i nocą,

Ciągle czuwają, wciąż się kłopocą,

I wspólnie z całą pracują siłą,

Aby dziateczkom ich dobrze było?

 

O! dziatwo moja, figlarna, żywa,

Ani przeczuwasz jakeś szczęśliwa!

Ani ci przez myśl nie przejdzie może,

Wciąż błogosławić wyroki Boże,

Że wam w dniach wiosny dały, o! dziatki,

Poić się słodkiem imieniem matki!

 

Bo matka w życiu, dziatwo kochana,

To ręka Boga z niebios zesłana;

To ciche skrzydło Stróża Anioła,

Które ci smutki rozwiewa z czoła;

To jasna gwiazda, co od powicia,

Świeci przez wszystkie dni twego życia.

 

Jeśli Bóg dzieciom matki poskąpi,

O! to tej straty nikt nie zastąpi…

To nie odkupić jej łez potokiem,

To wciąż się za nią obracać wzrokiem,

To wciąż, na smutnem życia ściernisku,

Tęsknić i tęsknić do jej uścisku!

 

O ! na kolana padnijcie dzieci!

I temu oku, co dla was świeci,

I temu sercu, co jakby złote,

Ma samą tylko dla was pieszczotę,

I tej opatrznej, matczynej ręce:

Wdzięczność i miłość nieście w podzięce!

 

Bo wy nie wiecie dziateczki drogie,

Że są i inne dzieci ubogie,

Co nie słyszały jeszcze ni razu

Słodkiego matki swojej wyrazu,

Ni jej tkliwego słowa pieszczoty,

A noszą smutne imię: — sieroty!

 

O! ty, po stokroć dziatwo szczęśliwa,

Którą do serca matka przyzywa,

I tak cię garnie w objęcia słodko:

Jeśli się spotkasz z jaką sierotką,

Co się samotnie błąka śród świata,

Zastąp jej siostrę, zastąp jej brata !

 

A ten, przed którym nic nie uchodzi,

Bóg ci twe tkliwe serce nagrodzi!

I ta mateczka biednej dziecinki,

Za wszystkie twoje dobre uczynki,

Długich dni pasmo wymodli w niebie,

Dla twojej mamy, ojca i ciebie !