Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska? Niepisana, wędrowna, wróżebna. Naszeptała ją babom noc srebrna, Naświetlila łuna świetojańska. I aromat w niej, jak mirt rozdarty, Leśny szum i gwiazdarska kabała, Cień mogilny, pięćdziesiąt dwie karty, Podkościelny dziad i mara biała. Kto tę księgę odkrył? My uczeni, Szperający w starzyźnie pamięci, Węchem gnani i przeczuciem tknięci, … Read more
O, smętne, śnieżne nevermore! Dni utracone, ukochane! Widzę cię znów w Café du Nord W mroźny, mglisty poranek. Strach, słodki strach od stóp do głów, Dygot błękitnych, czułych nerwów, I sen był znów, i list był znów: Mgła legendarnych perfum. Lecz nie ma mnie i nie ma mnie, I nigdy w życiu mnie … Read more
I zrzucony jest smok wielki, wąż on starodawny, którego zowią diabłem i szatanem, który zwodzi wszystek okrąg świata. Zrzucony jest na ziemię i aniołowie jego z nim są zrzuceni… (XII) Chodź, okażęć osądzenie onej wielkiej wszetecznicy, która siedzi nad wodami wielkimi. Z którą wszeteczeństwo płodzili królowie ziemi i upili się winem wszeteczeństwa jej obywatele … Read more
Jakiż to uroczy facet! kulturalny, religijny, absolutnie apolityczny i zupełnie bezpartyjny. Jakie wzniosłe ideały głosi szeptem na uboczu! jaki czysty, święty płomień bije z tych szlachetnych oczu! Jakiż on ma program piękny, słuszny i prostolinijny: absolutnie apolityczny i rozkosznie bezpartyjny! Ma być tak: Cywilizacja, Demokracja, Wolność Słowa, Duch Zwycięzca, Rząd Wszechludzki Tudzież … Read more
Białe akacje tchną wonią opiłą Pod nocą srebrno-modrą, Jakgdyby innych kwiatów nie było I wcale być nie mogło. Te ciemne liście i białe kwiecie Szelestnym szemrzą szeptem, Jakgdybym żadnych głosów na świecie Nie słyszal nigdy przedtem. Tak przez gałęzie lśnia gwiezdne dale I taki cichy ten wieczór, Jakgdybym jeszcze nie kochał wcale I … Read more
Ciosami świateł ciemności rozciął Blask stutysięczny, nożowy zamach. I noc, podźgana elektrycznością, W oślepiających stanęła ranach. Zorzo zbrodnicza, tęczo pożarna, O, fajerwerku bożka Philipsa! Jakich objawień pali się barwna Amerykańska apokalipsa? Kto idzie? Bokser. W kułakach – ołów, Zęby na wierzchu: zbawiciel nowy. I chwali Pana wrzask apostołów Z krwawo rozdartych szczęk kwadratowych.
A ja tak sobie wieczorem po ulicy chodzę, Z podniesionym kołnierzem przy wytartym palcie Ja wiem, ze nie masz celu mej codziennej drodze Chyba, podeszwy zdzierać na szorstkim asfalcie. Jak sobie naprzód idę młody i wspaniały Jak wsadze do kieszeni twarde, suche pięście To jakbym brzemię dźwigał, przewalam się cały: We mnie się przewala … Read more
Z okruszynami młodości – co robić? Rozrzucić ptakom? Można i ptakom rozrzucić, można i w słowa powkładać. Odfruną, uradowane, żeby po nowe powrócić, Wrócą – i słowa, i ptaki – nadzieją skrzydlate jednako. A co im powiesz? Że nie ma! Że nie ma, powiesz biedakom. Uwierzą? Nie, nie uwierzą. Do późnej, pochmurnej nocy … Read more
Zmęczony burz szaleństwem, jak statek pijany, Już niczego nie pragnę, jeno wielkiej ciszy I kogoś, kto zrozumie mój żal nienazwany, Kogoś, kto mą bezsłowną tęsknotę usłyszy; Kogoś, kto jasną duszą życie mi przepoi, Iżbym w spokoju bożym wypoczął po męce, Kogoś, kto rozszalałe serce uspokoi, Kładąc na moje oczy miłosierne ręce. Idę po … Read more
Ci, Którzy Nie Wiedzą, Że Nie Wiedzą – To GŁUPCY, Unikaj Ich. Ci, Co Nie Wiedzą, Ale Wiedzą, Że Nie Wiedzą – To PROSTACZKOWIE, Poucz Ich. Ci, Co Wiedzą, A Nie Wiedzą, Że Wiedzą – To ŚPIĄCY, Obudź Ich. Ci, Co Wiedzą i Wiedzą, Że Wiedzą – To MĘDRCY, Idź Ich Śladem.