To Przyjaciel. Ciągle wracasz pamięcią do tego poranka zimą. Tyle lat już wierzyłeś, wiedziałeś na pewno, a jednak nie możesz wyjść z podziwu. Pochylony nad lampą, w snopie światła wysoko związanym, nie podnosząc swej twarzy, bo po co – – i już nie wiesz, czy tam, tam daleko widziany, czy tu w głębi zamkniętych oczu … Read more
Uwielbiam cię, siano wonne, bo nie znajduję w tobie dumy dojrzałych kłosów. Uwielbiam cię, siano wonne, któreś tuliło w sobie Dziecinę bosą. Uwielbiam cię, drzewo surowe, bo nie znajduję skargi w twoich opadłych liściach. Uwielbiam cię, drzewo surowe, boś kryło Jego barki w krwawych okiściach. Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba, w którym wieczność … Read more
Miłość mi wszystko wyjaśniła, Miłość wszystko rozwiązała – dlatego uwielbiam tę Miłość, gdziekolwiek by przebywała. A że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu, w którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe pnie, ale wiele jest z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa i tą światłością po liściach nie … Read more
“Iść pod piarg, iść pod wiatr, iść ku burzom W serce jąć Miarę Miar, W serce wziąć Wiarę Wiar Święty Urząd! Nie wiem, czy dźwigną barki od wiatru się struny kolebią Moc wszystką ze mną wyszarpnij! Otwórz mi żywe niebo! Ziemio!… Wianem mnie uwieńcz przez piersi! Skrzydła porosną na hełmie”
Ktoś się długo pochylał nade mną Cień nie ciążył na krawędziach brwi. Jakby światło pełne zieleni, jakby zieleń, lecz bez odcieni, zieleń niewysłowiona, oparta na kroplach krwi. To nachylenie dobre, pełne chłodu zarazem i żaru, Które się we mnie osuwa, a pozostaje nade mną, chociaż przemija opodal – lecz wtedy staje się wiarą i … Read more
I STRUMIEŃ Ruah Duch Boży unosił się nad wodami… 1. Zdumienie Zatoka lasu zstępuje w rytmie górskich potoków ten rytm objawia mi Ciebie, Przedwieczne Słowo. Jakże przedziwne jest Twoje milczenie we wszystkim, czym zewsząd przemawia stworzony świat… co razem z zatoką lasu zstępuje w dół każdym zboczem… to wszystko, co z sobą … Read more
Fali serca, gdy cicho wzbiera za spojrzeniem, nie obniżaj – o Matko – ani odmieniaj miłości, ale w dłoniach przejrzystych tę samą falę przenieś na mnie. On Ciebie o to prosił. Ja jestem rybak Jan. Tak mało jest we mnie do kochania. Jeszcze czuję: u brzegu jeziora – pod stopami drobniutki żwir i nagle – … Read more
“Często cierpienie uczuć mierzy się słupkiem rtęci podobnie jak ciepło powietrza lub ciał – a przecież trzeba inaczej wykrywać ich wielkość… (lecz ty zanadto jesteś osią swoich spraw). Gdybyś zdołała pojąć ze osią tych spraw nie jesteś a Ten co nią jest, też nie znajduje miłości – gdybyś zdołała to pojąć. Po cóż … Read more
Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną, Ty domowy mój prostaku, zakopiańska sosno Od matki i sióstr oderwana rodu Stoisz sieroto pośród cudzego ogrodu. Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku, Bowiem oboje doświadczamy jednego wyroku, I mnie także pielgrzymka wyniosła daleka, I mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka. Czemuś, choć cię starania … Read more