Niebo zmalałe w łunie na ciebie i na mnie czeka jak kubełek srebrny u studni albo o zmierzchu twa ręka. Gdy ognia porusza kaskiem błyszczącym i białym jak puzon, serce jak światło na maszcie w piersi kołysze się pustej. Modlimy się dłonie łącząc o pamięć otwartą jak pejzaż, niech dźwiga nas dalej młodość, … Read more
Od mego serca do twego droga jak listek długa, a przecież budzi nas echo grając w nas jak kukułka: ciebie o słowo za późno, mnie o pół nuty za wcześnie, więc w twarz ci patrząc jak w lustro podwojony sam sobie jestem: Wiewiórczy ogień mnie znaczył i kropla żelaza lecąc krzyżyk nad czołem jak … Read more
Pokrusz wątłe gałązki, w których się wikłasz – Z pejzażu małego jak okno świergotem karmiąc dwie wąskie stopy gołębie wyjdzie starzec barwny jak witraż. W brodzie wysnutej z wilgotnej głębi ociekającej puszystym brzaskiem przyniesie trzepot ruchliwy ważek nadrzecznych i aster. U warg zdziwionych i miękkich zawiśnie dziecinny szczebiot, kiedy ze ścieżek zaczerpie … Read more
Już jutro może nie ostygłym od łuny okiem będę musiał ogarnąć świat i spojrzeć wprost na nieba lot i tęczy most; – już jutro może dym jak widły zapachnie chlebem, ognia rózga wysokim kwiatem w ogród spadnie, a ptak, co w smutku miał mieszkanie, odmiennym szeptem zamknie sen. I kiedy będę musiał dotknąć miłosną … Read more
Jak odnajdziesz mokrą nutę w kropli głosu? Masz usta złożone do snu, a tu próchno świeci w oczach, w kwiatach ognie – Skrajem jawy uciekać musisz, bo się zgubisz w ostrych liliach, nie powrócisz, bo w jeziorze stopisz włosy i sen zmoknie. Jak odnajdziesz mokrą nutę w lustrze nowiu? Masz usta złożone … Read more
Ogień nieziemski pod łukiem bramy wspiętej wysoko jak dzwon lub ołtarz, łuna ofiarna jak gałąź złota spływa na głowę chłodną w konaniu – zaśpiewajmy Mu, zagrajmy, czekaj martwy na ulicznym posłaniu. Krętych chmur stoi wieniec bogaty, liczne dymy z miast ojczystych wołają, a twe okno jak gwiazda maleńkie nie przytuli do firanek białych; i … Read more
Przechodniu, powiedz imię, a poznamy miejsce marzenia, które niesie bezpiecznie i lekko. Nad nami niebo rośnie i wspina się w dymie pozostawiona dalekość. Były lata nad nami i są. Ty zabierzesz nieświadomą stopą pręcik ziemi otulony mgłą, co nazywa się dla ust tak prosto, a jest głosem, co zaciska krtań i wołaniem z samotnego … Read more
Na przystanku tramwajowym jak u studni czeka apostoł płomienny, kiedy stopy najłagodniej oderwał od ziemi policjant o dostojnych powiekach. Tłum nie widział apostoła, który był obdarty i modlitwę rwał palcami łapczywie jak mięso – lecz zastygał pod pałeczką – czerwoną od żaru, gdy dzieliła sprawiedliwie świat pomiędzy grzesznych. Skradały się do niej korne … Read more
Kiedy po włosach kręte płomyki wiją się pośpieszne i iskra wzrok wypala, czoło w sieć zamienia, twe ręce przeorane ogromnym powietrzem kulistym bardzo – drżą. Za oknem jak krawędzią dwu odmiennych światów jest ciemna pogoń planet, milczenie kamienia i niebo dymiąc głucho płynie cieniem statku, pod którym wieją skrzydła żegnających rąk. A światy są … Read more
Konie gradem bułanym rozdwoiły tętent – Nad strumieniem za siedmioma lasami myły pieniste ramiona boleściwe panny żalem zdjęte. Siedem tęcz w uszach miały, siedem zmierzchów nad rzęsą, nad strumieniem za siedmioma górami, za ciszą leśną. A w komnatach szklanego zamku o zamyślonych kolumnach więdły kwiaty z płonącego laku nad trumną. Jabłko w … Read more