Jak do Ciebie będę pisał pochylony nad sobą w żalu. Serce chłodne świeci jak kryształ i choć wczoraj się z Tobą rozstałem, jak Ci słowo do dłoni podam badający uparcie ciemność, skoro mówisz: lekka jest młodość chociaż ognia bukiet nad ziemią, skoro mówisz: ciałem człowieczym, trzeba schodzić nisko, najniżej, bo radosna w locie tym wieczność … Read more
Nocą, gdy miasto odpłynie w sen trzeci, a niebo czarną przewiąże się chmurą, wstań bezszelestnie, jak czynią to dzieci, i konchę ucha t a k przyłóż do murów. Zaledwie westchniesz, a już cię doleci z samego dołu pięter klawiaturą w szumach i szmerach skłębionej zamieci minionych istnień bolesny głos chóru. “Bluszczem głosów spod … Read more
światłom jak kurantom złocistym przebiegł drogę człowiek po drobniutkim świście – chitynowy niemal. Dziewczyna stojąca na skraju melodię nakryła fartuchem jak liściem. Usta miała maleńkie i prędkie, a szyszka świeciła w jej ręku jak klejnot albo lusterko. Po śpiewie człowiek się wspinał, grzbiet wygarbiał jak owad, pewnie płakał – bo w słowach jak … Read more
Za grotem mej dłoni – tam przestrzeń wiecznie blada, w której przejrzysty księżyc jest jak fragment białej chmury albo anioła sandał zgubiony na powietrzu. Nieść cierpliwie trzeba obraz kończący się u wrót nikłego horyzontu – lecz dłoń przegina ciężar i ciało błyska trwożnie, kiedy obłoczny strój opada bez szelestu i dana jest wiedza tym dłoniom, … Read more
Wywiodę noc wiosenną przed zwalony dom – a nad nim biała stoi Niedźwiedzicy struna jak dymu wędka piękna albo kształt pioruna – i bieg ciepłego nieba otworzę pod rąk promieniem pełnym łaski. Przez pejzażu próg odejdę rózgi olszyn zginając jak pasterz na traw spokojny deseń, jezior sady płaskie, tam kwiat ukośny błyska jak krzemienny zdrój. … Read more
Nie zatrzymamy się, aż tej nocy nie przepłyniemy milcząc ręka przy ręce, przy twarzy twarz, by kołysała nicość. I będą z nami światy szły, o których wiemy z książek, co najmniej dwa, a może trzy: powietrzne, ziemskie, morskie. Nie zatrzymamy się już, a nieba cienki szczebiot będzie nam inną ziemią rósł z księżyca, co … Read more
Światłu temu schodzący w obraz jestem drzewem czy ptakiem ślepym? Błyskawicy srebrnej koronka cień mój toczy wysmukłym niebem. Więc ruchliwą twarzą zwrócony, gdzie odległy już piorun stąpa ręce moje jak dwa liście klonu na ogniste kładę niebiosa. Będę trwać tak pół-człowiek, pół-drzewo na cierpliwej powietrza wadze. Kiedy serce ułoży mnie siwe w miejscu światła, … Read more
Choćbym co dzień rozmnażał się liczny, inną mową przemawiał – tkliwszą, choćbym w światło zmieniony lub w liście spadał kruchy pod sierp błyskawicy, choćbym język miał martwy i oczy zaświatowym oddane znakom – powiem: w niebie różowym jak w wianku świeci dom mój palący się w nocy. Choćbym wrócić już nigdy nie zdołał ani … Read more
Młotek przewija ręce poplątane wstążkami żył, miękko spada lśniący jak przędza młotek srebrny – jest czy się śni? Głowa ciężka zwieszona do kolan na pomoście nocy i brzasku, a za nocą – jeziora wołań, a za brzaskiem – strumienie czasu. Okna czarna głęboka studnia, zasypana głębokim niebem, pomóż pokój głęboki zaludnić twarzą moją … Read more
Czy we śnie daremnym, w przypomnieniu leżę pod światłem, co jak koral stacza się prędko? Oto pora, gdy cienie kwiatów w fali wartkiej pływają ciężkie niby karpie w księżycu srebrne. Owad równy jest człowiekowi, ptak zwierzęciu, gdy niebo budząc nas jak struny albo ściszając swym dotknięciem odchodzi ciemne pod powiekę. żebym pamiętał: równy jestem … Read more