Ot, już wiosenka, Wraca wesoła; Z poza okienka, Widna dokoła. Sionko przygrzewa, Wciąż promieniściej; Śmieją się drzewa, Z pod pęków liści. Szary skowronek, Wzbił się w obłoki, Dzwoniąc jak dzwonek, Z wieży wysokiej. I już, o! dziatki, Za dni niewiele: Trawka i kwiatki, Łąkę zaściele. Spłyną te chmury, Co niebo tłoczą; … Read more
Domowa rzeko! prześliczna Wisło! Jakby rusałka powiewna, hoża… Z podnóża Karpat źródło twe trysło, I płynie, płynie, het aż do morza. Oh! ukochanaś ty od flisaków, Gdańsku wiozących haracz zbożowy! Źródeł twych strzeże królewski Kraków, Ujścia, Bałtyku brzeg bursztynowy! Kraj opasujesz swą wstęgą płową, Wszystkich rzek polskich będąc królową!
Pomnisz te chwile Dziecięcych lat? Kiedy na łące bawiąc o zmroku, Chcieliśmy wzlecieć do gwiazd w obłoku, Jak nam się mile Uśmiechał świat? Lub kiedy wiosną Roztajał śnieg? Jak nas cieszyła zieloność łanu, Że słowik śpiewa na nowo Panu, I jak radosno, Płynął nasz wiek? Porankiem znowu, W majowy dzień: Kiedy wesoło, bratki, … Read more
Zamilkły wdzięczne ptasząt hejnały, Wicher o szyby łomoce; Został się tylko wróbelek mały, Co gdzieś na dachu świegoce. I choć jesienne huczą poświsty, Choć coraz mglistszy blask słońca, On — syn poczciwy strzechy ojczystej, Wiernym jej został do końca. Choć mróz mu często da się we znaki, Choć kwili nieraz o głodzie: On … Read more
Mały chłopczyna Który dopiero zaczyna Rok szósty życia, Roił niemal od powicia, Że już nad niego Nie znajdzie w świecie, większego Olbrzyma! Chcąc więc osóbce swojej większą nadać postać, Jak owa żaba, w bajce, pysznie się nadyma! Kładzie ogromny cylinder na głowę Tak, że gdyby większy jeszcze o połowę Włożył, to czołem chyba mógłby nieba … Read more
Gwarno i rojno; od blasków słońca, Pszczółki jak gwiazdki migają złote; Tam i napowrót lecą bez końca, I ciągle swoją snują robotę. Ta na kwiateczki i zioła siada, Zbierając słodycz z każdej jagody; Ta żółte plastry wosku układa, A inna wonne wysącza miody. Dzieci! trza pilniej trudzić wam czoła, By nie prześcigła was w pracy … Read more
Kochane dzieci! Tak jak co roku, Na śnieżnym do was schodzę obłoku, Aby zobaczyć, co też na ziemi, Dzieje się z dziećmi tak mnie drogiemi? Jak ja was kocham, o dziatki moje! Skorom niebieskie rzucił podwoje, I mimo śniegu co bieli niwy, Przyszedłem do was, staruszek siwy… A gdy tam w niebie polscy … Read more
Spojrz na podolskich łanów obszary, I na szumiące Dniestrowe fale! O! niegdyś mord tu siały Tatary, I krew i jęki — i łzy i żale… Ale niedługo stało Tatara! Bo w pogoń za nim szedł młodzian dziarski; Jezus — Maryja! naprzód ! marsz wiara! I hejże! dalej, w taniec tatarski! A chociaż klęska biegła za … Read more
Znacie wy dzieci serduszko matki? Wiecież, co w głębi swej mieści? Ilu niebiańskich pociech zadatki I jaki ogrom boleści? Jeżeli dzieci dobre i grzeczne, Wnet serce bije w takt żywszy, Dzieląc wokoło blaski słoneczne, Swojej miłości najtkliwszej. Lecz kiedy dziecko źle mamie życzy, Gdy dziatwa krnąbrna, złośliwa: Serce jej, niby kielich goryczy, Po … Read more
Lubisz słowika, gdy w noc majową Pieśń jego płynie ponad dąbrową, I z tchnieniem wiatru co w liściach dysze, Ciebie, dziecino, do snu kołysze. Lecz pewnie nie wiesz dziecko kochane, Że gdy ty tulisz oczy zaspane I śnisz o małych aniołkach w niebie, Słowik się wtedy modli za ciebie. Bo ten skrzydlaty mieszkaniec … Read more