Napłynęła na mnie fala miłosna, jak powódź, co lody znosi. Ty nie jesteś już taka młoda, ale jak wiosna, i kto ciebie o to prosił? Może moje serce prosiło na klęczkach w rozmaitych rozpaczach i klęskach, całując z rozpaczą na spółkę ciebie – jaskółkę? A może te jaskółki w niebie, podobne do ciebie, … Read more
Obudziłem dobrego pisarza, byłem trochę zawiany; to się zdarza, jestem z tego przesadnie znany. Obudziłem go w dobrym celu i wiersz położyłem obok, powiedziałem mu: “Przyjacielu, patrz: obłok, przyjrzyj się, to moja córka, widzisz, fruwa, spójrz – takie same piórka…” i łeb mi się mgłą zasnuwa… A ja z tej mgły chcę … Read more
Wśród mrocznych miast, po, mrocznych stronach, jak stada wypędzanych szczurów, gromady ludzi przerażonych pełzają u strzaskanych murów; bezdomni, ślepi i wylękli, ruszają chyłkiem, znów przyklękli, złowrogo patrzą w niebo, szepcą, że głód, że śmierć, że – wszystko jedno, i przeklinając ziemię biedną, ruszają znów, po trupach depczą, znikają mroczni i samotni… Ja lecę ku … Read more
Latwo westchnąć: “Miła, urocza” (nie po raz pierwszy), ale te oczy i te łzy w oczach dla moich wierszy… Czarodziejskie i czarnoksięskie, topiel w błękicie, takie oczy – toż to nieszczęście będą mi snić się. Jak je nazwać – Gopłem, czy Wisłą? żal w nich pogański Załzawione, jak kwiat zabłysną, ten świętojański. … Read more
Ksaweremu Pruszyńskiemu Droga wiodła z daleka, droga wiodła przez Narvik do Warszawy, Lwowa i Wilna, do Wisły, Bugu i Narwi. Wiadomo, że nie zginęła. Wiadomo: póki żyjemy. Podchorąży, dowódco drużyny, uważaj na erkaemy, pilnie szukaj kierunku, prowadź sprawnie a prosto… Ja te norweskie wystrzały w celi słyszałem nad Moskwą, chciałem porwać … Read more
Mój drogi, czy wiesz, że najpiękniejszy wiersz jest o wiele mniej piękny niż średnio przystojna żona? Ja mówiłem to tobie pierwszemu, byłem wzruszony, ona była wzruszona – czemu? To była wiosna – a może lato – w Warszawie i było ślicznie… Dni mego szczęścia? – w Oświęcimiu zgubiłem licznik, no i tak się … Read more
Powiedz mi, jak ci na imię? – Cisza. – Powtórz, bom nie dosłyszał? – Cisza. – Czy to ty chodzisz po chrząstkich gałązkach wiosną? czy o tobie słowik kląska, czy trawy rosną? – Ja jestem cisza, milcz, dumny. – Zabiorę ciebie do trumny.
Pora powracać, pora wzruszyć skiby mogilne, cale życie trzeba przeorać, a nasze ręce są silne. Zaprzężmy w piastowy pług Konie pędzone naftą. Ziemia dla chłopa! Nie będzie sług! Równość! Oświata! Traktor!
Czarne skrzydła nachylił, czarne koło zatoczył, sfrunął czarnym motylem, lekko zamknął mi oczy, ciemne, snem i milczeniem długo krążył nade mną, potem spłonął płomieniem, potem strącił mnie w ciemność, kazał śpiewać i płonąć jakąś gwiazdą oślepłą, błyskawicą czerwoną, wichrem mroźnym, krwią ciepłą.
Ręce skrzyżuję, głowę pochylę, w dawność popłyną myśli i chwile, jesień wichurą w szyby zapłacze, dawne, stracone znowu zobaczę. Oczy zasłonię ciężką powieką: indziej, inaczej, dawno, daleko- wróci tęsknota, wróci niepokój, kroki znajome przejdą przez pokój. Znowu zapłonie w oczach i słowach światło ukryte w palcach różowych, nocą w ogrodzie kwiaty się ockną, … Read more