Moralitet leśny

Wchodzi do lasu,

a właściwie zatraca się w nim.

Zna go na wylot i na ptasi przelot,

odlot wędrowny i przylot ponowny.

 

Czuje się wolny w uwięzi gałęzi,

w jej cieniach i podcieniach,

zielonych sklepieniach,

w ciszy, co w uszy prószy

i co rusz się kruszy.

 

Wszystko tu się rymuje

jak w zgadywankach dla dzieci.

Między krzewem a drzewem

jest jak sąsiad trzeci.

 

Rodzaje, urodzaje widzi, rozpoznaje,

wzajemne potajemne związki, obowiązki,

zagmatwane początki, poplątane wątki,

a w zakątkach wyjątki.

 

Wie, co tu często gęsto,

co dzielnie, oddzielnie,

co tam w górze ku chmurze,

a w szczelinach szczelnie.

 

Jakie mrowie w parowie, igliwie, listowie,

czyje skoki, przeskoki, odskoki na boki,

co tu klonem, jesionem, co brzozą, co łozą,

tylko śmierć tutaj gada

pospolitą prozą.

 

Wie, co tu biegiem, ściegiem,

samym ścieżki brzegiem,

przemknęło i zniknęło,

chociaż arcydzieło,

nieźle nadprzyrodzone i podprzyrodzone.

 

Wie, gdzie gotyk-niebotyk,

a gdzie barok w kłębach

że tu czyżyk, tam strzyżyk,

że przy ziębie zięba

i od kiedy na zrębie

dęby stają dęba.

 

No a potem z powrotem,

polaną dobrze mu znaną,

ale już niepodobną do widzianej rano.

I dopiero wśród ludzi ogarnia go złość,

bo każdy mu jest winny, kto od innych inny.