Zmierzch z nocnym mrokiem zaplatają matę,
matę szeroką, półciemną, półjasną,
na czarne pasmo kładą srebrne pasmo,
na pasmo miękkie dwa pasma włochate…
Tkają w nią róże białe, jakieś iskry,
ram pozłacanych mrący uśmiech ryży,
uparte światło kryształowej miski
i niebieskawy blask okiennych krzyży…
Przez próg do parku idą i wciąż plotą,
i dalej wiążą włochate przędziwa –
nietoperz, księżyc goniący z tęsknotą,
skrzydłem zamiata i splot im przerywa…