Życie jest tak gwałtowne! Przerywa, nie słucha, napada, krzyczy, tupie, męczy, zmienia maskę, że aż sen ma gorączkę, śpiąc w różowych puchach i bladym skrzydłem mocno bije o posadzkę. Potrzeba tylko słowa, tylko gestu, listu, by się złote pierścienie wygięły, skręciły, by spłonęły tęsknoty, jak suknie z batystu, i pękło serce z wielkiej słabości … Read more
O żurawie na niebie krwawym! O kluczu lekki i złoty, który otwierasz tęsknotę za nieskończonym odlotem!
Matka Gracchów? Rzymska matrona? Propagandowe nazwisko? Nie, to tylko dobroć wcielona, Zwykłe matczysko. Wielkoć mało dla niej stanowi. Do szczęcia jej nie wystarczy, Nie ona to rzekła synowi: Z tarczą albo na tarczy! Mocna nie jest. Wzdycha i płacze Nad poniżeniem jednostki, Nad dzieckiem swojem tułaczem, Nad zagadką wyroków boskich. Lecz za … Read more
Darmo stoję i żebrzę od godzin tak wielu! Wiatr tylko liść mi rzucił w nadstawiony kapelusz. Lecz liście nisko stoją. Gdy umrę, bom już stary, to mi go może w niebie wymienią na dolary.
Przeszłść moja… Wyraźnie, jak w stereoskopie, Staje mi przed oczami. Piękna! Raj bez mała! Na klęczkach myśl zanurzam w tych kurzach, w tych miałach… To było szczęścia, o czym nie wiedząc, cierpiałam…
Zżółkłe strzępy, jedwabiste włosy, jakby w błocie nurzane, szargane. Gwoździk tępy, wynędzniałe kłosy, w których złocie strzępi suchość ranę. Wyschłe dzwony, których odma klęśnie, lepkie miody żegnając na wieki. Muł zielony, zwiędłe wiotkie mięśnie, błotne brody, kaprawe powieki. – Zeschłej róży żółta trupia głowa przy piwonii, której płatki rzedną. – … Read more
Dusza jest nieulękłą, że nicość na życie zamienia – oto zraniona gazela uklękła z podziwu nad mocą cierpienia…
Zmierzch z nocnym mrokiem zaplatają matę, matę szeroką, półciemną, półjasną, na czarne pasmo kładą srebrne pasmo, na pasmo miękkie dwa pasma włochate… Tkają w nią róże białe, jakieś iskry, ram pozłacanych mrący uśmiech ryży, uparte światło kryształowej miski i niebieskawy blask okiennych krzyży… Przez próg do parku idą i wciąż plotą, i dalej … Read more
Wybrzeże coraz to bledsze w liliowej półżałobie i żaglowiec oparty na wietrze, jak ja na myśli o tobie.
Zalotność jest pachnąca i różowa, a mądrość żółta i sucha. Wolałabym, by mnie Mickiewicz chciał całować, niż by mnie chciał słuchać. Jeśli Serafinowie, Potęgi i Trony nie patrzą na kobietę męskimi oczyma, nie warto iść do nieba po gościńcu stromym: nic tam nie ma. Niechaj śmierć mi nie będzie niewiastą w całunach, … Read more