Z ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze Ukochałem, najbardziej smutne i najwiotsze: Brzozę, co nie szumiała w najszaleńczym wichrze, Zawsze niema, choć wiatru wiew się o nią otrze. Wszystkich innych drzew znałem najlżejsze poszumy, Tylko to jedno tajni swej mi nie otwarło… Próżno je ma tęsknota wśród bladej zadumy Oplata, by w nim duszę … Read more
O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa, W brązie zachodu kute wieczornym promieniem, Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa, Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem. Zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu, W bezwietrzu sennym ledwo miesza się, kołysze, Gdy z łąk koniki polne w sierpniowym gorącu Tysiącem srebrnych nożyc szybko strzygą ciszę. … Read more
W bezstrunnej rozwidlonych twoich rogów lirze Milczy hymn niemy pracy. Roboczym nawykiem Kroczysz z wolna, pod jarzma twardego dotykiem, Z ciszą ziemi i duszy chłopskiej w wiecznym mirze. Dzień witasz hasłem znoju: przeciągłym porykiem, I gdy potężny kark twój i mocarne krzyże Lśnią potem w blasku słońca jak posągu spiże, Sam jesteś najwznioślejszym mozołu … Read more
kiedy przyjdziesz po mnie ja pełen wspomnień dam się wziąść za ręke opuszcze z Tobą pokoju wnęke ułożywszy sie wcześniej na dywanie podpisze testament na kolanie zamkne oczy i zasne powoli wypale się i zgasne
Krew gna nas w szał! Rzuć wiosła! Na głębokie wody Łódź nas zagnała! Nie broń się błagań próżnicą! Prośba dla tej topieli zbyt płytką kotwicą! Zdradził cię wróg twój boski: czas twej urody! Rozbić się musisz! Piękność wodzi otchłaniami… Usta twe, jeśli milczą, to tylko kochaniem… Usta twe myśleć zdolne jeno całowaniem… Piękność niebezpieczeństwem … Read more
Cień, co na miłoć naszš padł wieczn żałobš Był dawno w mym przeczuciu. Pomnisz: szedłem z tobš Wzdłuż muru, zza którego słodko się wychyla Tonšca wród jałminów i róż biała willa, Tchnšca marzeniem ciszy i woni głębokiej. Na srebrnym niebie gasły różowe obłoki, Błękitny zmierzch zapadał i bylimy smutni. Stanęlimy w zadumie u krat starej … Read more
I drzewa mają swą wigilię… W najkrótszy dzień Bożego roku, Gdy błękitnieje śnieg o zmroku: W okiściach, jak olbrzymie lilie, Białe smereczki, sosny, jodły, Z zapartym tchem wsłuchane w ciszę, Snują zadumy jakieś mnisze Rozpamiętując święte modły. Las niemy jest jak tajemnica, Milczący jak oczekiwanie, Bo coś się dzieje, coś się stanie, Coś wyśni się, … Read more
Więc można kochać i nie wiedzieć o tem? Po przypadkowym, najkrótszym spotkaniu Dłoń sobie wzajem podać w pożegnaniu I w dusz spokoju odejść – z bezpowrotem… Lecz już nazajutrz, ledwo po rozstaniu, W dzień ów zabłądzić pamięci przelotem I stając, jakby przed czemś cudnem, złotem, Uczuć się nagle sercem – na wygnaniu! I … Read more
Leżę na łodzi W wieczornej ciszy. Gwiazdy nade mną, Gwiazdy pode mną I gwiazdy we mnie.
Jesień wspomnienia tka młodości. W błękicie obłok srebrny płynie, Widmowy jak myśl o nicości. Czyżem to życie śnił jedynie? Patrzę na złote pola, gaje, Spowite w spokój, skarb najrzadszy, I wszystko większe w krąg się zdaje, Jak gdy na świat przez łzy się patrzy.