Zasnuły się senne góry W mgławą jesienną oponę – Słońce nad nimi się pali, Wyzłaca pola skoszone. Kurz osiadł na jasionach, na brzozach liść się czerwieni – O smutna godzino rozłąki, O smutna, cicha jesieni! Odchodzę, bo czas mnie woła… Ślad po mnie czyż tu zostanie? O góry, o pola skoszone, O ciche, smutne żegnanie.
Kraczące przeraźliwie Wrony dziś dach nasz obsiadły. “Co to ma znaczyć? Nie wiecie?” Pyta się Strach pobladły. Ni w pięć ni w dziewięć przede mną Zjawił się niespodzianie, To mrowiem mi chodzi po krzyżach, To głaszcze po kolanie. Ej, gdzie go nie ma! Nd świecie Panuje zbyt samowładnie Ten głupi Lęk, drwiący z … Read more
Czego by życzyć wam W tę świętą noc, Gdy betleemskiej gwiazdy jasna moc Kieruje drogę swą od niebios bram Ku waszym zbożnym chatom ? Kiedy w ten skrawy śnieg, W ten mroźny szron Spłynie do waszych utęsknionych łon Słodka opowieść, że w żłobie ten legł, Co odkupienie światom Pragnął zgotować przez męczeńską krew ? … Read more
Wożą gnój, wożą gnój, Wożą w dobrej chwili: Będą siali owies, jęczmień I grule sadzili. Co za woń! Wiosny woń Szerzy się naokół, Ryczy krowa i rży koń. Człek chichoce, gdaczą kury, Nad podwórzem, tak u góry Siwy krąży sokół. Nasi pachołkowie Sprawują się fajnie; Otoczyli wieńcem wideł Oborę i stajnię; Grzebią … Read more
“Ledwie się położyłeś, A już się zrywasz”, tak powie. “Czy nie widzicie, matulu? Przyszli apostołowie! Zapewne zgłodzeni z drogi Pukają do naszych drżwierzy, Pójdę im usługiwać Przy apostolskiej wieczerzy”. Weszli do izby i z ramion Jęli zdejmować toboły Ci święci, brodaci ludzie, Te Boże apostoty. Jeden z nich z płachty wyjmuje Świeże … Read more
Witajcie, kochane góry, O, witaj, droga ma rzeko! I oto znów jestem z wami, A byłem tak daleko! Dzielili mnie od was ludzie, Wrzaskliwy rozgwar miasta, I owa śmieszna cierpliwość, Co z wyrzeczenia wyrasta. Oddalne to są przestrzenie, Pustkowia, bezpłodne głusze, Przerywa je tylko tęsknota, Co ku wam pędzi duszę. I ona mnie wreszcie przygnała, … Read more
I Huczy nade mną halny wiatr… Daleki Wprzód mnie dochodzi szum i świst, a potem Z jakimś pogwarem, trzaskiem i łomotem Ciężar się kładzie na wysmukłe smreki. Od razu kłody o grubości snopów Gną się w mych oczach jak źdźbła lichej słomy: Tak igra nimi głuchy, niewidomy, Gość, co od skalnych wlecze … Read more
Świerkowy bór Oddycha Swą piersią czarną, Na której zorze się złocą, Perłami rosa lśni: Lekkie powiewy wieją I płynie, płynie, płynie, Jak fala, cicha Z powodu głębi swej, Przedziwny chór! Aż pod niebieski sklep Wypełnia przestwór cały Przeszywający mnie do szpiku kości Odwiecznych dum Miarowy, pełny i rozciągły ton… O haj! o haj! Tam ninie … Read more
Wiatr gnie sieroce smreki, W okna mi deszcz siecze; Cicho się moja dusza Po mgławych drogach wlecze. Ku turniom płynie krzesanym, Ku ścieżkom nad przepaściami, Gdzie widmo bożych tajemnic Zmaga się w szumach z nami. Ku wierchom dąży strzelistym, Spowitym w słoneczne złota, Gdzie o bezbrzeżnych przestrzeniach, Samotna sni tęsknota. Wiatr gnie … Read more
I W ciemnosmreczyńskich skał zwaliska, Gdzie pawiookie drzemią stawy, Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy Na plamy szarych złomów ciska. U stóp mu bujne rosną trawy, Bokiem się piętrzy turnia śliska, Kosodrzewiny wężowiska Poobszywały głaźne ławy… Samotny, senny, zadumany, Skronie do zimnej tuli ściany, Jakby się lękał tchnienia burzy. Cisza… O … Read more