To tylko sen, lecz slodki, jak tchy ciepla, z wiosna Idace od poludnia: Z galazka oliwna Zapukal mi do wnetrza jakis aniol, dziwna Przynoszac mi wiadomosc, dziwna, bo radosna. “Przyslano mnie” – tak rzecze z dzieciecia naiwna Pieszczota – “hen z daleka, z krainy, gdzie rosna Ciche drzewa pokoju. Wpusc mnie a wnet posna, … Read more
O rozżalenia! o wzdychania! O tajemnicze, dziwne lęki!… Ziół zapachniały świeże pęki; Od niw liptowskich, od Krywania. W dali echowe słychać grania: Jakby nie z tego świata dźwięki Płyną po rosie, co hal miękki Aksamit w wilgną biel osłania. W seledyn stroją się niebiosy; Wilgotna biel wieczornej rosy Błyszczy na kwieciu dzikiej róży. … Read more
Słońce w niebieskim lśni krysztale, Światłością stały się granity, Ciemnosmreczyński las spowity W bladobłękitne, wiewne fale. Szumna siklawa mknie po skale, Pas rozwijając srebrnolity, A przez mgły idą, przez błękity, Jakby wzdychania, jakby żale. W skrytych załomach, w cichym schronie, Między graniami w słońcu płonie, Zatopion w szum, krzak dzikiej róży… Do … Read more
Lęki! wzdychania! rozżalenia, Przenikające nieświadomy Bezmiar powietrza!… Hen! na złomy, Na blaski turnic, na ich cienia Stado się kozic rozprzestrzenia; Nadziemskich lotów ptak łakomy Rozwija skrzydeł swych ogromy, Świstak gdzieś świszcze spod kamienia. A między zielska i wykroty, Jak lęk, jak żal, jak dech tęsknoty, Wtulił się krzak tej dzikiej róży. Przy … Read more
W Ciemnosmreczyńskich skał zwaliska, Gdzie pawiookie drzemią stawy, Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy Na plamy szarych złomów ciska. U stóp mu bujne rosną trawy, Bokiem się piętrzy turnia śliska, Kosodrzewiny wężowiska Poobszywały głaźne ławy… Samotny, senny, zadumany, Skronie do zimnej tuli ściany, Jakby się lękał tchnienia burzy. Cisza… O liście wiatr … Read more
Pamietasz jeszcze, kiedym cie za reke trzymal Pierwszy raz schwycil swa goraca dlonia? Wieczor byl wtedy; ponad nami dzwonia, Zdalo sie, gwiazdy zlocista piosenke. Tys dlon mi scisla w milosna podzieke, A glebie ocz twych ukryte pod skronia, Biala jak marmur, zdroj w me serce ronia – Ach! dzis to czuje – na nawalnic … Read more
Tys byla dzieckiem…jam spojrzal w krynice Twojego serca i widzial, ze do dna Jest tak przeczysta i tak przepogodna Twoja niewinnosc, jak poranku lice. I wprzod, schylony, utopie zrenice W toni, co w lazur i slonecznosc plodna, A potem dusza, takich blaskow glodna, Cala w tej glebi rwie sie tajemnice. A kiedy wyjdzie … Read more
I Nie wiem, gdzie jestes i czy wielkie, czarne Twoje zrenice tak sie jeszcze pala, Jak ongi, w chwilach, dzis przymglonych dala Sennych li wspomnien, ku ktorym sie garne Slabym, ostatnim wysilkiem zeglarza Na szalejacej, zlowrozbnej glebinie, Kiedy mu wioslo z rak zmeczonych ginie I kiedy lodz sie ku smierci przewaza. Nie wiem, … Read more
Zaświeciła ranna zorza nad uśpioną ziemią, w której skarby niewidziane, niesłyszane drzemią. Zaświeciła ranna zorza, a jej skry promienne rozlewają się i płyną nad te smugi senne. Płyną wielką, złotą falą ponad żytnie łany, musną kłosy i kłos każdy wnet jak rozegrany. Chwieje głową, cicho szumi, z wiewem się kołysze, z rannym … Read more
Żywicielko droga, ziemio czarna! Pod pług wzięto ciebie i pod bronę, w łonie twoim plenne drzemią ziarna, a my we świat, twe dzieci rodzone. Na twych łanach rozszumią się kłosy, sierpy brzękną w słonecznej roztoczy, a przed nami posępne niebiosy, głębia świata, którą burza mroczy. O wy ziarna! o pełne wy snopy! O … Read more