Ciało mojego ciała i światło mojej myśli, chciałbym, by ci się ogień pełen szelestu przyśnił, z którego żółte kwiaty wyplusną, brzózek szelest jak sieć, abyś poczuła przy ich lekkości śmielej swój lot jak płomyk drżący, bolesny a pragnący, by popłynęło w tobie ja szumny strumień słońce. Ciało mojego ciała i blasku moich pragnień, niech ci … Read more
Mosty tych przedmieść zielonych, jakże ich wiele, jak dudnią od koni – – siwe i kare konie z pogoni za mną, za wiosną, za tonem. Jakże ich wiele, wzbierają i coraz sypią jak płatki, jak ptaki podków. Jasna, niedzielna, zwierzęca to pora na szyjach słodko zwinięta jak kot. Wyrój z błękitu. Ileż obłoków! Ptaki zielone … Read more
Oto miasto zdarzeń woskowych, gdzie martwe widma jaskółek zostawiły w powietrzu parabole lotów w pobojowisku nocy jak pięści czarnej kułak przechodzę przez obozy śmiertelnych namiarów. Gdzie sen jaskółczy umarł przylepiony do chmur? gdzie moja trwoga strącona, w jakich ulic przepaście? Dzień jak orzech twardy trzymają kamienne lwy, lwy z pomników, w otwartej paszczy. Nie znam … Read more
Ile dziś skrzydeł ptasich spadło i zgasło, jakbyś sam w anielski ich trzepot się dostał? Rzeźbi cisza spokojny gotyk – blanki, miasto na maleńkich wieżach ostów. Płacz, płacz w rozdwojone wrota snów: po obłoki zasypany w spokój. Jak po szeregach głów, po głowach zasypanych, po stopniach zamarzłych powietrza wstępujesz najwyżej, w glorię marmurowych obłoków.
Ach, nie płacz, nie płacz, to jest takie nic, smutne ucichanie, a właściwie to jest cisza pierwsza i jedyna… usychające kwiaty nad mdlącym posłaniem… i właściwie nic… i pusta głębia… nocą cichy las bezczuciowych istnień, wyblakłe jaźnie trwające bezdrganiem. A właściwie to jest tylko wielkie zakończenie nieskończonym snów… nieznane cierpienie… Ach, nie płacz, nie płacz… … Read more
Jesiennych liści, twoich włosów zapach, brzęczy trwogi pęknięty zegar. Od gwiazd wieje chłód, zagasł świecznik lata i mój żal czarnym psem co wieczór do rąk ci przybiega. Czy umiesz zasnąć? Płacz umarłej olchy długo wyje po nocy – kopule echa. Płyniemy, nie ma portów, nie ma dla nas kolchid, wiesz: smutek – zaczajony patrol – … Read more
1 Konik polny tak długo piłował jabłoń, aż zakuł drgający sześcian powietrza w ciągły skrzyp. Jest to noc torquemady, pełna mistycznych znaków, bo widzę krzyźe i koła ogniste u szyb. Musiałem za długo patrzeć, za długo słuchać, bo widok wpadł przez okno jak ryba śliska i jakby szept nagle przytknięty do ucha tłumaczył mi śmierć … Read more
Unosisz to wszystko. Gdzie ponad chmury uniesiesz? jak abecadło dzień narodzin powtarzasz wielokroć. Na drodze śliskie wikliny, domki szare, jest mokro, czy to zima, lato, jesień. Tyle wieków, a nie wyrosłeś ponad spojrzenie małe, nie mniejsze niż płacz i uśmiech. Nie tel} to czas, kiedyś był do jaskółek posłem – to tylko oddech czasu: zbudzisz … Read more
Ziemia miłości, ziemia ludów święta jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku, przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta, stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków. Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie, myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli. a groza w nas przeminie, gdy życie … Read more
Za krawędzią wszystkich dni, miesięcy odpadłeś zamknięty w biały krąg. Brodzisz przez świat spłowiały, brzęczysz u szyb nabrzmiały jak bąk. Pory roku są wszystkie naraz, spływające przez smutek szyb, widać wiadukt, drzewo, garaż jak uschnięte liście lip. Znów nie wrócę, tak brnę coraz dalej, w gorączkowy koronkowy motyw, kiedy słychać jadące beze mnie śpiewne, smukłe … Read more