Ludzie prości i zbrojni, więc smutni, wchodzili na okręty omszałe; niebo grało podobne do lutni srebrnej chyba i kwiatem pachniało. Od uliczek rzeźbionych w cieniu szła procesja czy biały świt i świergotał jak ptak na ramieniu żywot mądry rosnących lip. Potem morza dzieliły się, tarły szorstką skórą bokiem o bok; coś wschodziło, a potem marło, … Read more
O bezrobotnym strachu Kiedy syci jak bąki brzęcząc odpływają na snach, a łóżka kipiące pościelą wpływają na wieczorne niebo, wzdłuż ulic chodzi głodny bezrobotny strach kładąc przy drodze głowy zabitych kamratów jak czarne bochny chleba. Za oknami urasta szum drzew ścinanych deszczem, a ulice wolno do rzeki spływają. Nie chodź, strachu, dni ubiegłych pieścić, bo … Read more
Ach, zadumani, zaliumani wiecznie w kroki zegarów, w wierszy krągły lament, w łzy – dzwonki nocy, w smutki obosieczne. Ja wiem: te łzy – pół-woda, pół-atrament. Poli nicba białą koroną, pod racami blasku drżycie jak kret na słońcu, który zgłębił drogę. Ja mam gest. Ja was wszystkich kupić mogę za jedno żywe ziarnko piasku.
Wiersz jest we mnie zły, obcy, zły i nienawistny, i pali moje noce gorejącym ogniem, idzie przeze mnie tłumny, rozkrzyczany sobą jak pochód ulicami niosący pochodnie. Wiersz jest zły, nienawistny, chce rozerwać formę (Jak to ciężko zakuwać wolnego w kajdany), chociaż wydrę go z głębi palącego wnętrze, nigdy całkiem nie będę jego władczym panem. Z … Read more
Znowu daleko, smutnie… śnieg przez szyby pełza i noc przycichłym wichrem szarpie gwiazdy w więzach, i znów daleko, smutnie… i znowu nie wrócisz z dalekich pól zapachem – szorstką wonią mrozu, oczu mi nie zasłonisz ciepłym, słodkim łachem – – niebem przycichłym łzami i powrotem… Nie przyjdziesz szeleszcząca ciszą w mgłach drogami (wieczór spłynie kolędą … Read more