jest już późno jest już za późno już za pięć dwunasta a więc tylko pięć minut strachu a potem co to znaczy późno? możesz jeszcze ocalić swój honor możesz jeszcze zobaczyć najpiękniejszy wschód słońca możesz jeszcze ogrom jest dopiero za pięć dwunasta
karmię się kromka ciszy odkrajana z bochna Radziejowej piję mleko mgieł z wielkiej konwi Popradu gawędzimy sobie z Panem Bogiem o względności czasu który z nudów odmierza dyndające pod moimi stopami wahadełko globu
nie musisz mnie prosić do stołu ani pytać czy mam pracę chleb książkę i okruszek nadziei daruj sobie numer mojego telefonu i nocny rozrzewniony kieliszek wakacje w górach i ognisko nad Skawą nie ma mostu nie ma śladu nie ma sprawy wyświadcz mi tylko jedną przysługę gdy ktoś cię zapyta czy chrapię przez sen … Read more
kiedy tracę grunt pod nogami i czas przesypuje się przez palce jak groszowy bilon kiedy wygasa domowe ognisko i na świecie brakuje konta gdzie mógłbym zawyć kiedy już nie ma szans na choćby jedno olśnienie choćby jeden taniec i jedno kiełkujące ziarno zawsze mogę liczyć na cztery ostatnie deski ratunku i na … Read more
po ekstazie ocalenia Europy po etosie styropianowych ciuciubabek z komuną po poświęceniu kaloryfera i konkwistadorów trzeciego tysiąclecia ocieramy się o geniusz ideał podnosimy z bruku sięga już komina gdyby nam się jeszcze udało książkę do nabożeństwa zamienić na nabożeństwo do książki
wiatr niezmordowanie napina struny smreków góry jak uśpione organy powtarzają w pamięci fugę ośnieżonych chmur batuta Drogi Mlecznej wisi nieruchomo nad pulpitem nieba a cisza w zaspach się lęgnie uszy mi rosną aż do gwiazd bodaj jeden dźwięk spoza ściany czasu spoza kurtyny pulsującego powietrza z dna lub szczytu Wszechświata … Read more
pijemy jak Azjaci myślimy jak Aborygeni pracujemy jak Arabowie w skwarze pustynnego słońca ale żyć chcemy jak Rzymianie wyprany zaprany naród wybrany
podnoszę kamień nie uchylaj się podnieś drugi spróbujemy zbudować dom
brudny płomień lampa skrzeczy jak czarownica kopciem cuchnie w całym domu światła ledwie na okrasę półmroku a jednak skrzydła składają się same i lecę oczu nie mogę oderwać od wężowego łuku wiem że spłonę mimo to skąd w tobie takie światło ojczyzno
jesień dopala lata watrę w bukach dostojnych jak stół mamin jastrząb w widnokrąg rzuca wiatrem i hala śpiewa zwiędłe psalmy cały zgiełk świata tu się mieści w przymglonej dłoni Radziejowej ostatniej pieśni smutnych świerszczy w ostatnim rudych kostrzew słowie stoję jak zegar który umilkł z ostatnim tchnieniem Mateusza słucham jesieni która … Read more