Żegnałem cię podobną róży, której liść każdy tchnie rozkoszą ani się kiedy nad nią chmurzy pogodny błękit, ni oprószą śniegi jej kielich, ale w słońca promieniach kwitnie czarująca. Dziś twarzą witasz mię żałośną, jako boleści posąg cicha. tylko się łzą skarżąca głośno; podobna róży, co usycha i krasne barwy w blade mieni, nim jeszcze … Read more
O źródło, źródlo, źródło smutne, źródło wśród czarnych drzew i jarów – – gdy wzrosły drzewa, siłą rzutne, patrzyli ludzie, podziwiali, jak się w konarach słońce pali, jakie w nich szumią pieśni czarów, jaki cud cienia ich ochłody – a źródła stały smutne wody, o źródło, źródło, źródło smutne!… O źródło, źródło, źródło smutne, … Read more
O złote, o bez ceny, o cudowne rano, o łąko, malowana jasną dłonią słońca, o wodo, pośród siwych głazów świetlejąca, o chwilo, któraś nigdy nie była zrównaną! Jako motyl prześliczny o rozwitej tęczy olbrzymich lotnych skrzydeł w powietrznym błękicie: ty, o ranku, wśród godzin tworzących me zycie lśnisz – na kształt gwiazdy w ciemnej … Read more
Spokojność senna i milczenie w srebrnej melodii księżycowej na nieskończone szły przestrzenie, ciche na wzgórzach snując cienie i zatapiając się w parowy. Wysoko kędyś po gór zboczy księżyc złociste słał mgławice płynąc w otęczy mgieł przezroczej i po odległej mórz roztoczy wiódł tęskne, lśniące swe źrenice. Świat w nocnym chylił się omdleniu w … Read more
Zaszumiał ciemny, głęboki las, żałość się po nim niesie, niezmierny smutek, ogromny ból zaszumiał w ciemnym lesie. Czemuż, o lesie, konary twe tak smutną pieśń zawiodły? Czy piorun spalił lub topór ściął twe najpiękniejsze jodły?
Wykołysałem cię wśród fal mych snów, jak limbę gdzieś nadwodną, śniłem cię cichą i pogodną — — ach, jak mi żal, jak żal… Na zieloności sennych hal, gdzie wietr błękitne mgły rozpina, byłas mi, dziewczę, tak jedyna — — ach, jak mi żal, jak mi żal… Wkoło szumiały smreki w dal jakimś modleniem … Read more
Zasnąć już!…. Noc ta pochmurna, bezgwiezdna, posępnych widzeń krynicą jest bez dna – zasnąć już, skłonić na nirwany łono głowę płonącą, bez miary zmęczoną… Przepłynął przez nią strumień myśli długi, a jedna była smutniejszą od drugiej, a wszystkie były smutne bezlitośnie – – chcę spać, choć wiem, że ciągu myśli dośnię… Ha!… Tłum … Read more
Śpij serce moje- nic już nie zakłóci spokoju twego, ciszy i martwoty- ona odeszła i nigdy nie wróci. Śpij serce moje – dla ciebie świt złoty raz tylko zabłysł i wnet zgasł w pomroku, i nie zostawił nic, oprócz tęsknoty Ona odeszła i nawet w jej oku Co było w duszy jej, nie … Read more
Zaczarowany las – pomiędzy drzewa elf biały mignie i w cień się rozwiewa; oczy potworów z zielonej głębiny jak karbunkuły świecą i rubiny. A na wierzchołku rozbujanych drzew zrywa się, milknie dziwny, ostry śpiew. W gąszczu pełzają olbrzymie połozy i szklistą skórą pod słońce migocą; błękitne węze na srebrzyste brzozy skrętem się winą i … Read more